Draad door mijn leven…
Mijn vroegste herinnering aan elektronica was dat ik de multimeter van mijn vader vond. Mijn vader gaf mij uitleg over de ohm-stand, hoe je weerstandjes kon meten en dat wat de meter aangaf precies klopte met de kleuren van de ringen. De multimeter bleek erg leuk speelgoed. Weerstandjes bleken in meerdere apparaten te zitten. Deze maakte ik dan ook door mijn nieuwsgierigheid open (wat niet altijd in dank werd afgenomen). Voor de codering van de weerstanden gebruikte ik de tabellen uit het “Jaarboekje Elektronica” die mijn vader als (technische) agenda gebruikte.
De interesse was gewekt en ik leende de boeken over elektriciteit bij de bibliotheek van Appingedam en ik had al vrij snel de hele collectie permanent in huis 🙂. Met behulp van deze boeken maakte ik mijn eerste projecten, zoals een flipflop met lampjes. Daarvoor gebruikte ik onderdelen uit een eerder gesloopte radio. Ik fietste regelmatig de stad door langs “grofvuil”, en vaak had ik wel weer een grote tv achterop om deze later uit elkaar te halen. Gevaarlijk en fascinerend. Ik kon er uren over vertellen, maar men had geen flauw idee wat ik aan het doen was.
Een andere bepalende herinnering was die allereerste vakantie in Engeland. Met mijn ouders was ik in een kleine legerdump winkel. De zaak stond helemaal vol met elektronica. Dat was natuurlijk prachtig om te zien. Ik had zakgeld om één ding te kunnen kopen maar mijn ouders wilden snel verder en toen haalde ik een grote buis uit die enorme collectie. Die wilde ik. Deze buis sleepte ik mijn hele leven mee en heeft al mijn verhuizingen overleefd. Enkele jaren terug ontdekte ik pas dat deze prachtige oude Marconi-buis zeer geschikt bleek als versterkerbuis. Het werd de start van de allerbeste versterker die ik recent heb kunnen bouwen.
Ik las veel over elektronica, had abonnementen op “Electronica ABC”, “Radio Bulletin” en later “Elektuur”. En ik bouwde daar regelmatig iets uit. Het was een logische keuze om naar de MTS te gaan, met een specialisatiejaar in elektronica. Mijn afstudeerproject in 1989 was een buizenversterker. Deze versterker heb ik nog steeds in gebruik (4x el84 per kanaal, ontwerp Menno van der veen, Radio Bulletin 1989).
Mijn ouders kochten een ZX-Spectrum computer en later een MSX. Naast het spelen van games ging ik computer-programma's schrijven. Eerst gebruikte ik de tijdschriften van toen en typte ik lange lijsten met programma-codes over. Later gebruikte ik ook de Z80 code. De Computerclub Appingedam, waar ik gelijkgestemden leerde kennen, hielp ook mee. De computer elektronica was ook interessant: ik bouwde Z80 controllerprintjes en ontwikkelde daarmee lichtshows (want ik had met vrienden ook een drive-in disco show) en midi-controllers. Op de MSX leerde ik programmeren in Turbo Pascal, en heb nog vele floppies met onvoltooide games liggen.
🕹 De Spectrum en MSX-computer heb ik nog steeds. Deze staan speelklaar in de huiskamer…
De draad ging verder…
Toen de pc zijn intrede deed, halverwege de jaren 90, ging er opnieuw een wereld voor me open. En zoals dat in die tijd ging: als je zelf een pc had gebouwd kwamen er vanzelf mensen langs met de vraag “Kun jij er ook een voor mij maken?” Zo begon ik onbedoeld een bijbaan in pc-bouw en -verkoop.
Ik programmeerde op de MSX met Turbo Pascal. Daarmee kon je verrassend snelle programma’s maken die ook nog de grafische mogelijkheden aankonden. Toen Delphi op de pc verscheen was ik verkocht. Delphi bouwde voort op Pascal maar dan visueel: eindelijk kon je vensters tekenen, knoppen slepen én logica eraan toevoegen. Daarmee ontwikkelde ik software voor het MKB, waaronder een reserveringssysteem voor reisbureaus in de tijd dat vakanties nog geboekt werden aan een balie met folders.
Rond 2010 kwamen er steeds meer webverzoeken, dus stapte ik over op PHP. Omdat bestaande CMS’en zoals WordPress me beperkten, bouwde ik mijn eigen CMS: "Solo CMS". Een lichtgewicht systeem in Symfony, precies zoals ik zelf wilde werken.
En nu? Nu voel ik dezelfde kriebel bij Arduino- en ESP-modules als toen ik begon met programmeren. De cirkel is daarmee rond. C++ voelt soms als een oude bekende die je opnieuw ontmoet. De logica, de registers, schrijven voor interrupts… het doet sterk denken aan de Z80 van vroeger maar dan met Wi-Fi, meer geheugen en een hele ladekast vol breakout modules. Het voelt alsof alles wat ik eerder leerde over elektronica, van lampjes laten flipfloppen tot objectgeoriënteerd programmeren in Pascal, hier weer samenkomt.
Waar ik dankbaar voor ben, is dat mijn ouders altijd mijn interesse voor elektronica hebben g̷e̷t̷o̷l̷e̷r̷e̷e̷r̷d̷ ondersteund. Ze hebben zelfs mijn dozen met elektronica-spullen van vroeger zorgvuldig bewaard. Hierdoor kan ik nu mijn projecten delen.